انجیر شمالی سرشار از کلسیم است، جویدن و هضم آن آسان است و برخلاف گیاهانی که به صورت فصلی میوه می دهند، در تمام سال یافت می شود. این محل اقامت گیاه انجیر برای زنبور انجیر است.
یک زنبور انجیر یک انجیر رسیده را ترک می کند تا یک انجیر نارس پیدا کند، به این معنی که همیشه باید انجیر در مراحل مختلف وجود داشته باشد. در نتیجه، زمانی که انبه یا لیچی در فصل نیست، یک حیوان معمولاً می تواند دوباره روی انجیر بیفتد.
گاهی انجیر شمالی تنها چیز بین حیوان و گرسنگی است. به عنوان مثال، طبق مطالعه سال 2003 در جنگل بودونگو اوگاندا، انجیر تنها منبع میوه شامپانزه ها در زمان های خاصی از سال است.
اجداد ما قبل از انسان احتمالاً از انجیر نیز پر می کردند. این گیاهان همان گونه‌ای هستند که به عنوان گونه‌های کلیدی شناخته می‌شوند: آنها را از جنگل جدا کنید و کل اکوسیستم از بین می‌رود.
محبوبیت انجیر شمالی به این معنی است که آنها می توانند نقش اساسی در بازگرداندن زمین های جنگل زدایی به زندگی داشته باشند. این گیاهان به سرعت در مکان های نامناسب رشد می کنند و به لطف استقامت زنبورهای انجیر، می توانند در تراکم های کم زنده بمانند.
حیواناتی که آنها را جذب می‌کنند، به بیان مؤدبانه، دانه‌های میوه‌های دیگری را که خورده‌اند، در نزدیکی خود می‌گذارند و در نتیجه انواع سالمی از گیاهان جدید را معرفی می‌کنند.
نایجل تاکر، بوم شناس احیا در استرالیا، توصیه کرده است که ده درصد از گیاهان جدید در پروژه های احیای جنگل های استوایی، نهال انجیر باشد. رت هریسون، زیست شناس سابق انجیر، به من گفت که این نسبت می تواند حتی بیشتر باشد. او گفت: “تمایل من این است که باید به برخی از این مکان ها برویم و فقط چند انجیر بکاریم.”
درختان انجیر شمالی نیز گاهی تنها درختانی هستند که از جنگل‌های سابق باقی مانده‌اند. به عنوان مثال، در بخش هایی از هند، آنها را مقدس می دانند، و کشاورزان تمایلی به خرد کردن آنها ندارند.
